Jak działał pięciodniowy tydzień w Związku Radzieckim?
Czy dźwięk w wodzie rozchodzi się szybciej? W jaki sposób Islandczycy starają się uniknąć kazirodztwa?
Pchła (Siphonaptera) to światowa rekordzistka w skokach - odbijając się z miejsca, potrafi pokonać odległość równą nawet 200 długości (ok. 1,8 mm) swojego ciała i wysokość ok. 30 cm. Startuje z przysiadu, osiągając początkową prędkość 1,35 m/s-1, która wzrasta do 1,9 m/s-1. To oznacza przyśpieszenie większe niż u startującej rakiety kosmicznej. Swoje zdolności zawdzięcza rezylinie, niezwykle elastycznemu białku zgromadzonemu w odnóżach. Pod względem skoczności pchła ustępuje jedynie pienikowi śliniance (Philaenus spumarius), owadowi żyjącemu na łąkach i w zaroślach. Potrafi on katapultować się na wysokość nawet 70 cm.
Fascynujące życie insektów w dokumentalnym filmie sir Davida Attenborough:
Islandczycy są niezbyt liczną populacją, jest ich nieco ponad 300 tys. Żyjący przez setki lat z dala od reszty Europy stali się najbardziej zamkniętą grupą etniczną kontynentu. W dodatku mają niezwykle skomplikowany system nadawania nazwisk. To wszystko sprawia, że łatwo mogą popełnić nieświadome kazirodztwo. Jak uniknąć randki z kuzynem czy kuzynką? Dzięki specjalnej bazie danych i aplikacji Islendiga-App. Wystarczy zetknąć ze sobą telefony, aby natychmiast otrzymać informację, czy nie jest się zbyt blisko spokrewnionym.
Dźwięk znacznie szybciej rozchodzi się w wodzie - 1490 m/s - i ciałach stałych (np. w betonie 3800 m/s) niż w powietrzu - 343 m/s. Jego prędkość zależy m.in. od naprężeń i gęstości w przypadku ciał stałych, w przypadku gazów i cieczy zaś od temperatury. Im wyższa jest temperatura powietrza, tym szybciej poruszają się jego cząsteczki i tym szybciej rozchodzi się w nim dźwięk (zmiana temperatury powietrza o 10 st. C spowoduje zmianę prędkości dźwięku o mniej więcej 5 m/s).
W latach 1929-1931 w Związku Radzieckim władza eksperymentowała z kalendarzem, aby odróżnić system funkcjonowania społeczeństwa od Zachodu. Początkowo tydzień pracy składał się z pięciu dni. Dni wolne od pracy wyznaczano, dzieląc robotników na pięć grup oznaczonych w kalendarzu innym kolorem, a każda z nich miała wolne innego dnia. W 1931 r. tydzień wydłużono do sześciu dni, a w 1940 r. przywrócono siedmiodniowy tydzień.